Ik ben moe van het bedelen
De decentralisatie en de invoering van het passend onderwijs in 2015 de laatste loodjes wegen bij mij het zwaarst…Ik word moe.
Mijn lieve zoon gaf al ruim een jaar aan stop er mee mama… het heeft geen zin.

Het is voorbij
De moed zinkt in mijn schoenen en ik word er zo moedeloos van. Ondertussen is mijn kind 18 jaar, maar hoeveel ouders moeten deze weg nog bewandelen? Jaren gevochten om zorg voor mijn kind vanuit de Gemeente te krijgen. Intensieve gesprekken met het sociale team die erg onkundig tegenover me zaten. Die van toeten noch blazen af wisten. Maar ook de bovenste laag liet vaak zien hoe onkundig ze zijn. Hier stonden ze ook niet open om te willen leren. Centraal staat hoe ze kunnen besparen, maar niet hoe ze maatwerk kunnen leveren. Als moeder zijnde heb ik die kennis steeds opgezocht, maar ook de weg gevonden naar hoe ik wel maatwerk kon krijgen. Ik heb mijn informatie, wegens gebrek aan informatievoorziening vanuit mijn gemeente, ergens anders vandaan gekregen. Wanneer het niet meer ging had ik er steeds weer een advocaat bij betrokken. Jaar in jaar uit heb ik steeds weer de strijd moeten leveren om de zorg voor elkaar te krijgen. Ik werd door mijn gemeente nooit in mijn eigen kracht gezet… men brak het af. Men gaf mij het gevoel dat ik te mondig was, en hiervoor bestraft moest worden. Beschikkingen kwamen niet op tijd aan of waren onzorgvuldig. Men werkte tegen en het balletje werd terug gegooid, omdat ik als ouder tegenwerkte. Het werd 5 jaar lang een groot mens-erger-je-niet spel. Mijn gezin was hier de dupe van, we werden steeds buitenspel gezet. De goede aansluitingen voor de juiste zorg waren er gewoon niet. Het onderwijs kon er niet op aansluiten, maar andersom ook niet. Men wilden graag veel met elkaar in overleg (ketenpartners), maar effect had het nooit. Als je dan aangaf geen overleg om de 6 weken met 17 man te willen, probeerde men dit wel af te dwingen. De vele uren, die ik met mijn Duits achter de door mij in beslag genomen computer, besteed heb om goede brieven naar het College van Bestuur te sturen, de tientallen verstuurde ingebrekestellingen, alle klachtenprocedures i.v.m. het schenden van de privacy of het niet adequaat leveren van informatie. Dit allemaal heeft nooit zichtbare resultaten bij ons geboekt, zodat we wisten dat de Gemeente de zorg zorgeloos toe zou kennen en ons allen in onze krachten kon zetten.

Het is voorbij
Wat is het moeilijk om onderwijs op maat te krijgen… deze bedelvaart speelt al vanaf 2015. Er was een school van inschrijving echter met een directeur die “onbeschoft” op zijn voorhoofd had staan. Tientallen ouders kwamen hiertegen in opstand, maar niemand die erop reageerde. Zonder boeken werd mijn kind in deze wereld gezet en was niet welkom op scholen.
Eindelijk, na 8 jaar thuis te hebben gezeten en 3 IVIO boeken verder, was school dan wel even het gevolg van onderwijs vergeten. Het resultaat is dus geen passend onderwijs en geen startkwalificatie. Vanaf 16 jaar wordt er dan ook heel stilletjes gedaan, en als moeder kreeg ik het gevoel… ze wachten tot hij 18 is, en dan schoppen ze hem van school af. Maar ook hier ging ik kennis op doen. Van school of al die instanties kreeg ik niet de informatie. Ik betrok gedragswerk erbij die in eerste instantie ook een heel onkundige persoon op deze casus ‘school’ had gezet. Deze persoon was erg met zichzelf ingenomen, beloofde veel aan mijn kind, maar kwam weinig na.
De onderwijsconsulent echter was dan bij mij wel meer op haar plek om hier de juiste verbindingen te kunnen maken in de communicatie. Men luisterde namelijk wel na haar, maar niet naar mij en de boodschap was precies hetzelfde. Het serieus nemen van ons als ouder of ons kind was hier dan ook zelden te zien.
De school kreeg een andere directrice, en het eerste wat deze dame zei was SORRY.
Als ouder vond ik dit zo goed en nog steeds voer ik graag gesprekken met haar. Desondanks wil het onderwijs maar niet lukken, en kan ze in het mens-erger-je-niet-spel als pionnetje niet meer doen dan dat. Ten slotte is deze lieve directrice afhankelijk van andere partijen en die werkten ook vaak niet mee.

Het is voorbij
Ik heb mijn familie tot nu toe weten te behoeden van een Veilig Thuis melding. Ik heb mijn stinkende best gedaan. Ik laat het los, en ook dat is leren. Ik draag mijn kennis en bewandelde wegen over. Ik stop met mijn bedelvaart…

Y. Muijs
Moeder van 3 kinderen en echtgenoot
GGZ verpleegkundige
ZZP Maatschappelijke Ondersteuning
Oprichter van Ouderplatform MH
Vecht voor het recht op onderwijs en zorg voor een ieder kind.